De blog is er. Pffff.
De Kracht van Klein, de website dan, ligt al een tijd stil. Al jaren eigenlijk. Ooit geboren vanuit een missie van Bureau Lagro om de kleinschalige zorg op de kaart te zetten en te houden na het regeerakkoord ‘Bruggen Slaan’ met het plan om de zorg voor jeugdigen en 18+ cliënten over te hevelen naar gemeenten. Die missie hebben we nog steeds en zal blijven bestaan. Daar werken we dagelijks aan. Zo hard en zo veel, dat ik nooit toekom aan schrijven. SMART geformuleerd wil ik tenminste wekelijks aan het einde van de week iets schrijven.
Als ik zie vanwaar we gekomen zijn, dan zijn we ver. Maar we zijn er met z’n allen nog lang niet. Wat begon met een aantal bijeenkomsten in Noord Groningen voor zorgaanbieders en beleidsambtenaren en wat zo mooi heet ‘kwartiermakers’, is nu een groepsapp met 120 zorgaanbieders uit Noord-Nederland, en een gigantisch en nog immer groeiend netwerk rondom Bureau Lagro van inkoopadviseurs, contractmanagers, teamleiders, beleidsadviseurs en frontoffice- en backofficemedewerkers bij de meeste gemeenten in Noord-Nederland.
Ik roep al tijden dat ik deze website weer nieuw leven in wil blazen. Vandaag pas schrijf ik mijn eerste zinnen op papier. Dit moet een website worden waarin ik onze ervaringen deel. Soms zijn die succesvol zoals vandaag. Soms schrijnend. En soms zó schrijnend dat ik er vol van schiet. Ook zoals vandaag trouwens.
Vandaag hebben we, Monika en ik, met twee van onze zorgaanbieders, los van elkaar, twee plaatsingen weten te realiseren voor 1) drie kinderen uit één gezin – die Godzijdank bij elkaar kunnen blijven, en 2) een puber in de leeftijd van mijn zoon, die morgen opgehaald moet worden bij het pleeggezin, omdat hij daar zo vlak voor de herfstvakantie niet langer welkom is.
In de groepsapp met ruim 100 aanbieders waarin we normaliter informatie delen over aanbestedingen (of niet-aanbestedingen) in Noord-Nederland, maar waarin onze kleinschalige zorgaanbieders ook oproepen plaatsen voor vooral woonplekken voor jeugdigen, soms op verzoek van voogden, gemeenten of grote instellingen, schrijf ik net:
“Ik schiet vol wanneer ik van zijn voogd hoor dat de jongen steeds appt met de vraag of ze al weet waar hij naar toe gaat, omdat ‘ie anders vandaag nog afscheid moet nemen van al zijn vrienden. Dit alles is exact waarom ik doe wat ik doe. You make my day. Every day. Jullie allemaal. Let’s stick together.”
Afscheid nemen hoeft niet. Een van onze zorgaanbieders ruimt een kamer leeg, en daar kan hij morgen terecht. Hij kan op de school blijven waar hij nu zit, met het netwerk om hem heen van vrienden en vriendinnen dat hij heeft opgebouwd. Financiering is voor geen van de vier kinderen geregeld, en zal nog wel wat voeten in aarde hebben. En misschien niet eens aarde, maar zwarte, blubberige modder is mijn ervaring.
De kracht van kleinschalige zorg, zo blijkt ook vandaag weer, zit ‘m in snel schakelen. Het belang van de cliënt voorop. Zelfs van alle kinderen tegelijk. Wat is er mooier, in een catastrofe als een uithuisplaatsing, dat je in elk geval bij elkaar kan blijven. Flexibiliteit. Gewoon doen. Hart op de goede plek. En die financiering komt dan hopelijk wel. Vertrouwen hebben. Dat ook.
Dit was een succesvolle dag. We kennen ook heel andere dagen. Het begin van mijn blog is er. Ik ga eens eten maken. Later vertel ik u meer.
Let’s stick together <3
Liefs, Andrea